Maandag 24 november.

Nou ondanks dat we hier weg gaan, vond ik het een prima plek. Ook voor grote campers is alles goed toegankelijk, dus dat verklaard ook de drukte.

Mooi gebied om de hond lekker los te laten en op loopafstand van een leuk klein havendorpje. Nee, ik begrijp best waarom het hier zo druk is. Maar wij zijn zeurpieten, dus trekken verder. Eerst boodschappen gedaan voor een paar dagen, dus nu gaan we weer lekker ergens vrij staan.

Langs de hele weg van Pozo del Esparto tot aan Villaricos stikt het van de mooie plekjes aan zee, waar je doorgaans alleen staat. We vinden er één waarvan we denken dat we overmorgen zonder problemen weer omhoog kunnen.

De zon schijnt niet vandaag, maar de temperatuur is goed, dus gewoon buiten koken en eten. We staan hier geweldig en blijven morgen ook, want dan gaat de zon weer schijnen. We zitten in de buurt van de stad Palomares en de geruchten gaan dat het hier nog steed radio-actief is na een ongeval in 1966 met een Amerikaanse  B-25 bommenwerper die hier 4 waterstofbommen afwierp en radio-actief materiaal als plutonium verspreidde.....dus als wij na 2 dagen hier licht gaan geven dan weten jullie dat het hier foute boel is.

Joris Driepinter kan hier los, ware het niet dat we hem regelmatig even moeten terug fluiten en weer bijsturen. Ik vind het prima als hij rondscharrelt, maar moet wel in het zicht blijven.

We maken een rondje na het eten en zie ons daar toch eens mooi staan beneden. Het eeuwige dilemma....kopen we een grotere ruimere camper, dan zijn dit soort plekken vaak niet mogelijk, én als dit niet meer mogelijk is, vind ik reizen met een camper dan nog wel leuk? Er moet toch een middenweg zijn, lijkt mij.

We proberen het kind in ons actief te houden..

Dinsdag 25 november.

Slecht geslapen. Het stormde flink en de bus stond bij tijd en wijlen te schudden als een gek. Ik vind dat eng, maar ja...je gaat niet midden in de nacht de bus verplaatsten? Dus een onrustige nacht.
De zon schijnt en het is me soms ineens zelfs te warm, dus doen we rustig aan vandaag. Het bekende  patroon is dan, wat fröbelen, wat lezen, wat lopen met Waldolala, we koken half buiten half binnen. Het is bijna geen doen buiten eten en koken, het stikt hier van de irritante vliegen. Ze bestormen je gewoonweg met z'n allen.

Roniemacronie en Wallemans doen een wandelingetje.

Terwijl ik wat creatief met kurk ben. Ja mensen, ik weet dat het allemaal zéér simplistisch is wat ik maak, maar ik vind het gewoon leuk om te doen. Altijd al gevonden, tekenen, schilderen. Geen hoogvlieger, maar ik word er rustig van. 

Het hele gebiedje hier ligt vol met half vergane bouwsels. Schijnen metaalfabrieken geweest te zijn.

We staan vandaag niet meer alleen, maar er is een Nederlandse camper bijgekomen. Vriendelijke mensen met een eveneens vriendelijke Tervuerense herder. 

Morgen gaan we weer een stuk landinwaarts omdat we 2 Atlas Obscura dingetjes willen zien.

Woensdag 26 november.

We hadden gedacht dat we gisteren, met die stralende zon, onze bus weer helemaal opgeladen zouden hebben via de zonnepanelen. Niks van dat, halverwege de avond zaten we helemaal zonder stroom en ook het water was op, dus even primitief kamperen. Is het weer een dingetje van onze bus, of staat de zon niet hoog genoeg aan de hemel om goed op te laden? We hebben gisterenavond via onze nieuwe reuze-tablet een film gekeken. "Een zee van tijd", gebaseerd op een waargebeurd verhaal en zo ontzettend aangrijpend dat de waterlanders eigenlijk de hele film door bij mij stroomde. Nederlandse film, geweldig goed geacteerd, ik zeg kijken, als je tenminste tegen een flink portie ellende en verdriet kan. Te zien op Netflix overigens..
Okay, we gaan een stuk rijden vandaag naar het binnenland, maar eerst nog een stukje terug aan de kust om te wandelen bij het gebiedje " Cala del Penon Cortado",. Ik zal er later ook filmpjes van plaatsen Allereerst nu het binnenland in, omdat we nodig naar een plek moeten met voorzieningen en ook om die 2 Atlas Obscuradingetjes te bezoeken. Weer is de rit zo ongelooflijk mooi, maar ook ineens lelijk...omdat we het gebied inrijden dat hier de Costa Plastica genoemd wordt. Een heel erg groot gebied dat alleen maar uit plastic kassen bestaat. In dit gebied wordt groente verbouwd voor wel 500 miljoen Europeanen, dus de grootste leverancier van Europa huist hier. Tis niet mooi, maar ook wel weer noodzakelijk.

Huis langs de wandeling vanochtend. Als ik dan toch in Spanje zou moeten wonen, dan maar hier...

De drone kan mij volgen met wandelen, zo leuk....behalve dan dat ik schroom dit hier te plaatsen. Ben ik dat echt, die waggelende eend?  Maar wel mooi filmpje vind ik zelf. Lijkt toch echt een geboorte van een drol via de endeldarm..

Even een filmpje van Ron zijn voet tijdens het buiten eten vanmiddag. Het is bijna geen doen. Gek makend zoveel vliegen, echt jammer want we eten zo graag buiten.

Donderdag 27 november.

Slecht geslapen, kan zo maar eens gebeuren in de vakantie. Op tijd gaan rijden naar de oude goudmijnen in Rodalquilar, want daar willen een wandeling gaan doen van Komoot....maar je raadt het al. Komoot zou je via google maps naar het begin van de wandeling moeten begeleiden met de bus, maar deed dat niet. Wat niet weg neemt dat we een prachtig tochtje hebben gemaakt door een gebied waar veel Spaghetti-westers zijn opgenomen.

Beetje desolaat gebied ten westen van het dorpje Los Albaricoques. Boven op het bord zie je de westerns die hier opgenomen zijn.

Okay, hoewel ontzettend mooi...wij wilden naar de goudmijnen en dat lukte niet binnendoor.

Kijk de Kolonel daar toch weer staan...

Uiteindelijk de goudmijnen berijkt via een omweg van 21 kilometer, en we gaan gewoon wandelen via ons eigen plan. Vrij wandelen daar. Bijzonder gebied. Hier werd goud gewonnen tot 1956 en toen het gebied helemaal leeg gezocht was werd het ook weer achter gelaten. De oude mijnwerkerswoningen zijn zo achtergelaten...maar nog wel te bezoeken. We hebben een leuke wandeling gemaakt in een filmisch gebied. ook hier zijn diverse films opgenomen. We zeiden vandaag nog tegen elkaar dat Spanje gewoon in zoveel gebieden één grote filmlokatie is. Tegenwoordig is dat natuurlijk veel minder door het gebruik van AI, maar voorheen was dit gebruikelijk voor films.

De bekkens waarin het gruis en gesteente gezeefd werd op zoek naar goud.

Cabo de Gata is mooi, ontzettend mooi. Een vulkanisch natuurpark, dat soms doet denken aan Lanzarote of Madeira.

We hebben ondertussen honger en rijden naar de kust om ergens een visje te scoren. We stranden in La Isleta del Moro, een droomplekje weer. Aan de kust in Cabo de Gata is geen hoogbouw te vinden, alleen kleine vissersplaatsjes met witgepleisterde huisjes. Zo leuk.

Met op de achtergrond 2 uitgedoofde vulkanen.

We vinden er een leuk restaurant met eenvoudige, maar heerlijke visgerechten, genieten er volop van en rijden weer het binnenland in naar dezelfde camperplaats als vannacht. We draaien nog een was, kuisen de bus van binnen en kijken uit naar morgen want dan gaan we weer naar de kust en zoeken een mooi vrij plekkie om te verblijven. 

Ahh, nog even een foto van de plek waar we 2 nachten hebben gestaan. Helemaal geen vervelende plek. Alles aanwezig en spotgoedkoop.

Vrijdag 28 november.

Heerlijk geslapen, het extra dekbed er weer bovenop want het is 's nachts ondertussen weer erg koud.

Vanochtend nog even het noodzakelijke loos en inneem gedoe en daar gaan we weer. Niet ver. We rijden naar Playa Los Escullos, een strand en bijzondere rotsformaties waar in 1961 scenes van de James Bond film "Never say never again' zijn opgenomen. Dit is een versteend duingebied met bizarre rotsformaties. We keken onze ogen uit.

Echt heel bijzonder...ook heel bijzonder is dat je hier gewoon doorheen mag lopen. Zou toch denken dat dit heel kwetsbaar is. Wallemans voor de zekerheid maar aangelijnd, want die heeft altijd de neiging op rotspuntjes bij afgronden te gaan staan om naar beneden te koekeloeren

We rijden naar San José, ook weer kleinschalig en leuk. Slenteren wat rond en zoeken een restaurant. We treffen het, reuze aardige kerel in de bediening, en heerlijk en eenvoudige eten Clams, croquettas, sardientjes en een vis waarvan ik de naam niet weet maar heerlijk. We raken in gesprek met onze Nederlandse buren....ook gezegend met een hond die fel is op katten, dus Wally en hun Kooikerhond lagen op het hysterische af te loeren, want de huiskatten waren talrijk in het restaurant. Onrustig eten zo hoor. Wel altijd leuk zo'n babbel met medelanders vind ik en ze kwamen nog uit Rotterdam ook....alhoewel Spijkenisse?

We doen wat boodschappen en gaan op zoek naar een plekkie aan zee. Die vinden we.

Ja, een geweldige plek...en beneden ligt een strand waar je volgens mij heerlijk kan zwemmen.
We hadden ons hier nog maar net geïnstalleerd of er kwam een Vlaams stel aanlopen die ons verwittigde dat zij hier gisteren door de Guardia Civil zijn weg gestuurd, niet omdat je hier niet mag staan, maar omdat het onveilig zou zijn. Er schijnen hier nog weleens bootvluchtelingen aan land te komen. We twijfelen...gaan we weg, of wagen we het er op? Er staan nog meer campers hier, we hebben Wally, we zijn sowieso niet zo bang. We blijven, en als we weg gestuurd worden dan hebben we gewoon pech. Vraag me ook af...stel dat hier een boot aankomt, worden wij dan gelijk beroofd?? Het lijkt me stug.

Zaterdag 29 november.

Wat een grote mond had ik gisteren weer. Ik zag alle campers die hier stonden één voor één vertrekken, dus ik nog even nalezen bij de reviews op P4N, en daar stond inderdaad dat je hier mocht staan tot zonsondergang. Ja, Ron denkt dan; 'schijt', maar ik wil dan weg. Ik kreeg m'n zin en we zijn voor de nacht vertrokken naar een gedoogplek zo'n 500 meter verderop. Vanochtend zijn we gewoon weer terug naar het mooie plekje  gereden voor overdag.

Ron waagt zelfs een duik. Ik zelf zwem eigenlijk alleen als ik het bloed en bloedheet heb...dus sla over deze keer. Het is zo'n 18 graden en we vertoeven de hele ochtend lekker op het strand met een boek en koffie. In de middag gaan we een stuk lopen en in het dorpje La Fabriquilla eten we een Lekker visje ( lubina=zeebaars) met een heerlijke fles Rueda/ Verdejo erbij en we waggelen weer terug naar de bus.

Was een lekkere luie dag vandaag. We rijden weer terug naar de gedoogplek om de avond en nacht door te brengen. Morgen het binnenland weer in, richting Tabernas, het enige Europese woestijngebied. Alhoewel ik net lees dat ongeveer 40%  van Spanje door de droogte ondertussen dreigt woestijngebied te worden. Tarbenaswoestijn is ook weer bekend als filmlokatie voor diverse westerns.

Zondag 30 november.

Waardeloos geslapen. We vertrekken naar de woestijn, maar eerst nog even langs een kapel, die desolaat ergens aan zee ligt, 'Ermalita de la Virgin del Mar', geweid  aan de maagd van de zee volgens de legende uit 1502. Er bloeien elke lente witte lelies rondom de kapel, die normaalgesproken niet gedijen in deze rotsachtige grond, en waar doorgaans helemaal niets groeit. Een natuurwonder. Ik geloof het graag...hou van dit soort verhalen.

Nog even een ochtenwandeling met Wallemans voor we gaan rijden. Het weer is wat minder vandaag. Het waait en de zon is minimaal.

De kapel, die overigens gesloten was.

We rijden verder naar een camperplek aan de rand van het woestijngebied. Het is geen mooie rit als ik eerlijk ben. Het gebied rondom Almeria is toch voornamelijk kassen en we zien voor het eerst veel rotzooi op straat. Ongebruikelijk tot nog toe, In Italië was het overal in het zuiden zo, hier viel het tot vandaag mee. Okay, we komen bij de camperplaats, ook een beetje niks, piepkleine plekjes, maar een goede douche en voorzieningen. We doen het er mee voor een nachtje. We koken een Hollandse hap met aardappels en snijboontjes, salade en een varkensschnitzel. Ik borstel Wally want die voelt onprettig aan door al dat zeewater, we lezen, doen de afwas, legen de poeppot en gaan morgen een wandeling maken hier vlakbij, in het gebied waar in 2014 de film Exodus is opgenomen. Elke dag besef ik hoe de tijd hier vliegt, niet alleen hier maar altijd...en dan vooral als je wat ouder wordt en je steeds meer weet, en ook het gevoel hebt dat het leven eindig is. Bahhh....

Tot volgende week mensen.