Maandag 15 december.

Wat een heerlijke rustige en mooie plek vannacht. Wally had zijn reflecterende hesje aan om gezien te worden door jagers, maar geen jager te zien of horen, dus besloot het mannetje zelf maar op jacht te gaan. Hij verliest zichtzelf dan helemaal en is onbereikbaar. Ik moet dan wel heel hard en boos roepen om hem weer bij de les te krijgen.
Op naar El Rocio, een bijzonder plaatsje. Bedevaartsoord en, heel opvallend, geen geplaveide wegen daar, alleen maar zandwegen. Doet ontzettend  Wildwest-achtig aan. Voor elk huis houten balken om paarden aan vast te maken, want paarden zijn hier nog gewoon een vervoersmiddel. Het is maandagochtend, en de zon laat het afweten, dus heerlijk rustig in El Rocio.

Lekkere modderbende na de regen van de afgelopen dagen. En ook weer veel  paard en wagens, dus Wally weer helemaal bloednerveus. Zó erg dat hij gewoon moest janken. Waar komt dat toch vandaan?

De Hermitage of El Rocio

We hebben er van genoten, bijzonder stadje...je begrijpt dat hier veel westerns opgenomen zijn, maar het is niet alleen een toeristisch iets, er wordt hier ook nog gewoon gewoond.

We rijden naar zee op zoek naar een lekker plekkie aan zee en die vinden we in Matalascan. We staan niet alleen, veel nationaliteiten hier en veel paragliders, maar fijne plek...dus al het morgen mooi weer is blijven we nog een dag.

De politie is al 2 keer langs gereden, maar laat de campers met rust, dus het zal een gedoogplek zijn hier.

We koken een geimproviseerd maaltje met rijst en kip en groente en gaan daarna wandelen langs het strand.

Mooi strand met de prachtigste schelpen.

Het onderste deel van de vuurtoren hier.

We lopen nog een stukje binnenland, dat helemaal beschermd is, maar geen hondenverbod dus wagen we het er op.

We drinken een drankje en een Belgische buurman komt zeggen dat hij Ron herkent van het paragliden vorig jaar in Marokko, de man was gewoon blij Ron te zien, er van overtuigd dat hij hem kende. Helaas meneer, Ron was vorig jaar niet in Marokko, maar toch een leuk gesprek met meneer gehad. We gaan naar binnen, het regent..

Dinsdag 16 december.

En het ging me toch te keer vannacht, en dan sta je daar met je bussie op de rand van een afgrond. Het hoost, het stormt....de bus staat te schudden op zijn grondvesten en ik zie veel campers vertrekken van deze plek. 'Moeten wij dan ook niet Ron?' Geen sprake van, wij staan veilig...ik geef me over en denk, als het mijn tijd nog niet is dan is het mijn tijd nog niet'. Als ik lees op internet hoe het weer aan de oostkust van Spanje abnormale hoeveelheden regen laat vallen, m.n in Murcia en Valencia met overstromingen en doden en al, dan vind ik het soms best beangstigend. Niks stabiel zomerweer hier in Spanje.

Is toch weer een schitterende plek waar we hebben gestaan. Lijkt alsof we hier alleen staan, maar we stonden met een camper of 8, en vannacht zijn er 3 van vertrokken i.v.m het weer. 
Hoewel het deze ochtend niet meer regent is het wel winderig en koud. We besluiten naar de 'Rio Tinto' te rijden. een rivier die rood is  door een bepaald roest gesteente. Ik had hier al eens over gelezen en het is ook een Atlas Obscura-plekje. Helaas, de navigatie leidde ons naar de rivier, maar niks roods te zien, wel grijs.

We nemen afscheid van Spanje en duiken Portugal in. Wat een ontzettend mooi, cultureel land was Spanje...met onge

kende natuurschoon, heerlijk eten en aardige bewoners. We hebben nog maar een fractie gezien, maar het vraagt gewoon om een weder bezoek.

Portugal dus....even discussie, zullen we nog een nacht vrij staan, of zoeken we een camping voor een nacht? Dat laatste gedaan, en we staan werkelijk op de ergste camping tot nog toe.

Nou ja...we blijven maar één nacht, de douches zijn goed, goede internet.
We wandelen met Wally richting het plaatsje Cabanas, een gedeelte dat al bij Tavira hoort, vinden het charmant en ineens ook heel Portugees, terwijl we nog zo dicht bij Spanje zitten. We lunchen heerlijk en wandelen weer terug naar de camping.

Morgen even alle noodzakelijke dingen hier doen en dan hebben we in de buurt weer een Atlas Obscura-plekje op het oog

Zo'n soort camping is het dus, en dit waren onze overburen...heel veel vaste gasten hier en heel veel van dit soort versieringen.

Woensdag 17 december.

We vertrekken richting Santa Luzia, vandaar uit kan je een wandeling  maken naar wat ze een anker-kerkhof noemen. Santa Luzia is echt een alleraardigst plaatsje. Leuk, wit en charmant (geen foto’s gemaakt) Eenmaal bij het startpunt van de wandeling gekomen blijken er geen honden mee te mogen. Balen, dan maar om en om? Ook zo ongezellig, dus skippen we de hele wandeling maar. We rijden naar Olhão, parkeren de bus en gaan daar een stuk lopen. Is een wat groter stadje dat leeft van de visvangst en het toerisme natuurlijk.

We gaan de laatste dagen erg vaak uit eten, omdat het aanbod zó gigantisch is en de prijzen zo meevallen, vandaag echter een misser.

Deze schelpjes, het duurste van de kaart, bleken er maar 15 stuks per persoon te zijn en omgerekend 1.25 per schelpje.. Het visvlees was minimaal, zeg maar een klein krentje per schelp...dus wij vergingen nog van de honger, dus brood gevraagd en een salade....ook minimaal. Kortom , nog rammelend van de honger weer terug naar de bus, maar wel de hoofdprijs betaald. Nou waren ze wel goddelijk lekker hoor die schelpjes.

Even verzinnen wat we nu gaan doen. Het blijft vandaag en morgen nog mooi weer en we willen ook wel weer eens een paar dagen niks, behalve lezen, wandelen. De mooie P4N plekjes zijn hier moeilijk te vinden aan deze kant van Portugal, dus op weg naar een betaalde camperplaats, maar zonder voorzieningen en een wat alternatief gebeuren.

Daar werden we enthousiast ontvangen door een reuze vriendelijke Engelsman, het was niet zijn camperplaats, maar hij had wel het beheer. Okay...na enige uitleg hoe het hier allemaal werkte kwamen Ron en ik er al achter dat enige vorm van ADHD de man niet vreemd was, Hij bleef praten en praten...en dan liep hij eindelijk naar zijn eigen camper, en dan kwam hij na een minuut weer terug met hele verhalen en ook om Wally aan te halen. Ik ben echt even gevlucht met Wally om te wandelen.....en raad eens wie ik onderweg weer tegen kwam met z'n hond?

En het is werkelijk een ontzettende leuke man, maar soms iets teveel van het goede. We zijn de enige camper hier, dus ook het enige slachtoffer. Op P4N las ik ook nog dat hij 's avonds vaak gaat zingen en gitaarspelen voor zijn gasten. Ik kan mijn gezicht dan wel in de plooi houden, maar Ron zijn gezicht spreekt dan boekdelen....dus we moeten nog even overleggen of we hier dan nog een nacht willen blijven.

Even genieten van de relatieve rust....voor hoe lang het duurt.

We hebben het er net nog over samen. Zijn wij nu asociaal? Ik dacht het toch niet, altijd wel in voor een leuk gesprek. Maar deze man kent echt zijn grenzen niet.

Je kan hier wel lekker wandelen met Waldolala....dus we kijken nog of we hier morgen blijven.

Donderdag 18 december.

Mooie zonsondergang hier gisterenavond op de camperplaats.

Er werd vanochtend al vroeg tegen het raam getikt door de Engelsman. Lief hoor....om me te waarschuwen dat donderdag hier de dag is dat de Portugezen gaan jagen, dus dat ik op moest letten met Wally. We hebben even nagedacht en besloten toch deze plek te verlaten, het wordt mooi weer vandaag en dan zitten we hier op zo'n omheinde plek met een praatgrage Engelsman. Toen we afscheid gingen nemen kwamen we weer niet weg, maar hadden wel een heel leuk en interessant gesprek met de Engelsman. Hij leeft hier in Portugal als souverein,/ autonoom, onder de radar dus, is hier al 4 jaar. Hij is zich er van bewust dat dit goed blijft gaan zo lang hij gezond blijft, dus hoe de toekomst gaat lopen weet hij ook niet.. Ik mag hem hier ook niet bij naam  en ook de naam van de camperplaats noem ik niet (op mijn blog) vandaar dat ik het heb over de Engelsman. Ik had toch het idee dat hij zich wat vastklampte aan ons voor een praatje...dus of hij nu echt gelukkig is, zo in zijn eentje. Hij zal niet de enige zijn die zo leeft in Spanje en Portugal....je ziet ze overal. Ik noemde hem 'brave", hij noemt zichzelf onafhankelijk. Al om al, toch weer een leuk gesprek en ontmoeting.

Hij verwees ons wel naar een mooi strand 'Praia de Falesia', tussen het drukke Quarterra en Albufeira. Ik had er mijn vraagtekens bij hier in dat drukke gebied, maar zie de foto's.

Het is echt prachtig hier en zo rustig op het strand dat we Wally lekker los kunnen laten.

Ik heb nog mijn best gedaan een leuke Kerstfoto te fotograferen, maar deze gaat het niet worden...

We lopen weer terug en gaan duiken ergens op een terras neer van een strandtent. Buitengewoon vriendelijk geholpen en ontzettend lekker gegeten...maar de prijzen zijn hier niet te vergelijken met Spanje, dus moeten we dit niet dagelijks meer doen.

Hier de gedoogplek achter het strand. Je staat niet alleen, maar zoveel leuker dat al die omheinde drukke camperplaatsen waar we vanochtend langs reden.

Vrijdag 19 december.

Vanochtend begon het te regen en binnen een uur stond heel de gedoogplek hier blank. Om hier te komen gisteren was het al een weg met diepe kuilen, die dus nu door al dat water niet te zien zijn. Er vertrekken meer mensen, dus zal het wel te doen zijn denk ik.

We gaan eerst naar Capela dos Ossos, een kapel, die binnen geheel uit botten, skeletten en doodshoofden bestaat. Onderweg noch even tevergeefs bij de Decathlon naar een opstapje voor de bus gezocht. We hebben thuis de elektrische trap laten verwijderen, altijd gedoe met zand en modder er tussen, zodat hij niet dicht ging...ook zat hij in de weg als we weer eens zo'n 4x4 traject reden, dus eruit met dat ding. We hadden 2 opstapjes bij ons. Opstapje één raakte kapot, opstapje 2 begaf het al na één keer instappen, dus we zijn druk op zoek naar een nieuwe. Nou niet bij de Decathlon dus...

De kapel zat ook potdicht, dus op naar Silves dat moet een mooi stadje zijn. We hebben ons gelijk maar geinstalleerd op één van de drie camperplaatsen hier. Het is dat ik wil douchen en dat er nodig een was gedraaid moet worden, maar gelukkig word ik niet van dit soort plekken. Je ziet aan sommige campers die hier staan dat ze er al langer staan. Waarom? Je staat op in in elkaar. Is het omdat de Aldi hier naast ligt? Ik zal het nooit snappen..

Ach...en dan heb ik al direct weer spijt van mijn woorden. De receptioniste is werkelijk ontzettend aardig, de douches geweldig en bijnnen 2 uur hebben we 2 wassen gedraaid en gedroogd.

Alhoewel de kapel gesloten was deze ochtend was de gewone kerk wel open, daar maar even gaan kijken. Mooi doopaltaar daar. Doopvont heet dat, lees ik net.

Vanmiddag nadat we de wassen gedraaid hebben lopen we naar het historisch centrum van Silves. Zijn we nou zo verwend in Spanje? We zijn niet echt onder de indruk, en het kasteel dat boven in het stadje ligt is nog gesloten ook, dus dan maar een pizza ergens eten...terwijl ik gisteren nog schreef dat we dit niet meer zo vaak zouden doen. Nou was die pizza echt een goedmaker van deze nikserige dag, dus ergens goed voor.

Echt heerlijk...en ook de bediening was om op te vreten.

Silves.

Ik hoop toch echt dat het aan de Algarve ligt dat we niet echt razend enthousiast zijn, of zijn we gewoon een beetje verzadigd?...Maar ja, hier is het weer wel doorgaans beter dan noordelijker, dus blijven we liever hier aan deze kant van Portugal.

Okay, we gaan terug naar de camperplek, ik doe wat boodschappen, en ga douchen.

Zaterdag 20 december.

We hebben gisterenavond besloten naar Ponta de Piedade te rijden, dat is een soort landtong ten zuiden van de stad Lagos, en daar moet je mooi kunnen wandelen. 
Nou en of het mooi was daar. Zoals in bijna heel Portugal zijn er houten vlonderpaden aangelegd. Makkelijk, maar ook wat ontsierend. Hierdoor zijn deze mooie plekken ook toegankelijk voor rolstoelen, kinderwagens e.d....dus je snapt ook dat het hier best druk was, maar geen gezeur...het was echt prachtig. Zal jullie nu vervelen met de vele foto's.

Ja, en dan heeft Ron nog gedroned (??) ook, dus er komen nog meer foto's. Na de wandeling gaan we kijken in de ommuurde stad Lagos. Mooi en ook erg gezellig. Het lijkt alsof hier in de Algarve amper Portugezen wonen, grotendeels Engelsen, Hollanders , Duitsers en Fransen

We kunnen het weer niet laten en eten ergens wat, en ook nog zo lekker dat we de borden wilden aflikken. We weten niet zo goed wat we nu willen. Vrij staan lijkt in deze omgeving aan de kust bijna onmogelijk, er zijn camperplaatsen zat, maar niet het soort dat wij leuk vinden. Wat dat betreft missen we Spanje, daar leek het toch allemaal wat makkelijker te gaan. Niet dat ik het de Portugezen kwalijk neem hoor...teveel campers, teveel rommel.
We besluiten even voor 2 nachten naar een camping te gaan nabij Sagres , de uiterste zuidwest punt van Portugal....en nieteens een lelijke camping, midden in een dennenbos. De weg hier naar toe gaf al een beetje het 'eindevandewereldgevoel", kijk daar hou ik van.

Zondag 21 december.

We doen hèlemaal niks vandaag, althans dat is ons voornemen. Tuurlijk wandelen we met Wally, en koken, oftewel Cadaccen er lustig op los. Het regent vaak, maar ook de zon tussendoor. Het is hier best een fijne camping en veel campers met een hond. Niet veel te melden vandaag. Ik heb via de app mijn Kerstwensen verstuurd en door alle leuke berichten die je dan krijgt, ben je best wel even bezig. Paul en Astrid, als jullie dit lezen...van harte met jullie eerste kleinkind. Het is een plaatje. XX

Ik ga maar publiceren nu, geen foto's gemaakte vandaag.