Éerst nog een foto van gisterenavond. We zaten net binnen omdat het te koud begon te worden en toen zagen we dit vosje lopen. Mooi beestje. Wally was gelijk hysterisch aan het blaffen, dus het vosje ging er gelijk van door.

En nog een mooi plaatje van onze plek met ondergaande zon.

Maandag 21 april.

Vanochtend op tijd naar Beelitz-Heilstätten vertrokken, weer zo’n plekje wat ik dan vind via de Atlas Obscura app. Vol verwachting want dit is een oud en heel groot sanatorium met meerdere vervallen gebouwen in een bos...en als ik ergens van hou dan is het vervallen gebouwen en vergane glorie. Ik had al gelezen dat het tot 2015 vrij te bezoeken was, maar veel krakers, grafitty en ook nog eens instortingsgevaar heeft er voor gezorgd dat het nu omheind is en je een ticket moet kopen om er binnen te komen, je kan ook een boomkroonpad lopen en van bovenaf de gebouwen bekijken. Op zich ook geen probleem, maar streng verboden voor honden...en precies zoals een andere bezoeker met hond voor ons zei; `dat is het lot van een hondeneigenaar'..en zo is het. Dus wij gewoon een rondje om de omheining gelopen om zo wat foto’s te schieten.

Even een stukje hier met een beknopte geschiedenis van de Heilstätten. In mijn eigen woorden, dus hang me niet op aan onwaarheden of fouten. Het enorme sanatoriumcomplex, met meerdere gebouwen, wel 60, luxe restaurants, klinieken, is eind negentiende eeuw gesticht om vooral de welgestelde Berlijners met tuberculose op te nemen. Het was er zo weldadig en luxe dat sommige Berlijners veinsden dat ze ziek waren, alleen om daar binnen te komen. Zelfs Adolf Hitler is er een periode geweest om te herstellen van een beenwond opgedaan in de eerste wereldoorlog. Vanaf de Eerste wereldoorlog en de 2de wereldoorloog werd het een plek waar militairen werden opgevangen en was het in handen van de Nazi’s. Na de oorlog komt het in handen van de Russen/ Communisten en vooral hooggeplaatsten vertoefden hier. Uiteindelijk na de val van de Sovjet-Unie in 1991, blijft het nog even in gebruik als ziekenhuis, maar mede door gebrek aan geld voor modernisering raakte het in de vergetelheid en werden de gebouwen aan hun lot overgelaten. Het werd overwoekerd met natuur en zelfs in de gebouwen waren de operatiekamers met apperatuur gewoon achter gelaten. Het was vrij toegankelijk allemaal, dus ook diverse films zijn hier op genoemen,'The Pianist, Valkyrie, Netflixserie 1899.

Wat ik al eerder zei, de toegankelijkheid werd in 2015 aan banden gelegd en het is nu eigenlijk gewoon een drukbezochte toeristische attractie.

Vanuit de gebouwen groeien gewoon berkenbomen, zo raar.

Okay, ondanks dat vonden we het toch leuk, maar niet wat we verwacht hadden, nu dus op naar het Spreewald, iets ten zuidoosten van Berlijn. Een gebied met een bijna Hollands aandoend landschap. Sloten, kanaaltjes, rivier de Spree, bruggetjes, zo nu en dan een kraanvogel in het veld, en heel veel fietsers en boot en kano-verhuurbedrijfjes. We staan nu op een aardige camperplek bij een klein restaurantje. Morgen een wandeling maken vanaf hier....en we zien wel of we hier langer blijven, of al op weg gaan naar Polen.

Dinsdag 22 april.

Rustige nacht en een prima plek hier. Vanochtend een werkelijk prachtige wandeling gemaakt vanaf de camperplek, langs een kanaal in een landschap dat aandoet als Holland, maar dan 100 jaar terug. Werkelijk een vogelparadijs hier, Ron was niet vooruit te branden...vogelgeluidje hier, vogelgeluidje daar. Fijn dan zo’n app om die geluiden te herkennen. We hebben deze wandeling al meer vogels gezien en gehoord dan heel onze Italië-reis van afgelopen winter. Echt jammer dat we geen fietsen bij ons hebben en uiteraard voor Wally zijn mooie hondenkoets, maar helaas, we zijn al te zwaar met onze bus, dus die vracht is geen sprake van. Deze camperplek zou dan echt geschikt zijn voor meerder dagen. Wij vinden ondertussen dat we wel weer een uitgebreide poetsbeurt kunnen gebruiken, dus op naar een camping of camperplaats met voorzieningen....die zijn hier overigens schaars in deze omgeving. Camping 1 was gesloten, camperplaats 2 was open maar helemaal omheind met hoge hekken en een code om binnen te komen. Dar heb ik helemaal geen zin in, veel te lekker weer om op zo’n strakke plek te staan, waar je amper buiten kunt zitten....dus hoppakee, de rivier de Oder over naar Polen. Je gaat van Duitsland naar Polen over de rivier, en echt..gelijk een andere sfeer, een taal waar je niks van snapt. Zo zijn we hier beland op een prachtig stekkie aan een meertje, maar het is ons volstrekt onduidelijk of we hier mogen overnachten. Het is hier mooi en rustig en we wagen het er maar op. Het ergste wat kan gebeuren is dat we hier weg gestuurd worden. Polen is overigens niet nieuw voor mij en ook voor Ron niet. Ron is hier ooit als scholier geweest, en ik met een uitwisselingsprogramma van mijn toenmalige werk als ziekenverzorgende. Dat was net na de val van het communisme hier en met de opkomst van Lech Walensa. Ik zag toen wantoestanden in de zorgsector, die ik mijn leven niet vergeet, maar ook veel positiviteit onder de bevolking omdat ze hoopten dat alles nu beter zou worden.

Bovenstaand filmpje en foto’s allemaal gemaakt tijdens de wandeling deze ochtend.

Onze plek voor vanmiddag en vannacht in Polen. In Osno Lubuskie, zie ik op mijn mobiel.

We improviseren er weer op los met de avonddis. Flammeküchebodems en daar gooien we alles op wat voorradig is.

Het is hier mooi, rustig en verstild en zwom zelfs net een bever voorbij...toch komt er zo nu en dan een auto aan, zien ons, en keren direct weer om. W.s een voosplekje dit en wij zijn de storende factor

Woensdag 23 april.

Heerlijk geslapen, wat een stilte hier. We doen een rondje van 4 kilometer om het meer. Leuke route, de zon schijnt, maar nog niet te warm.

Vanaf de overkant zie je onze bus staan.

Ja en ook hier laten bezoekers ladingen met afval liggen. Ik kan me hier over blijven opwinden, ongelooflijk.

Okay, verdring het maar...en geniet van het mooie dat er ook is.

Het ventje weigert weer om een beetje gezellig op de plaat te gaan, hij kijkt gewoon halsstarrig de andere kant op.

Op naar Swiebodzin, daar staat een waanzinnig groot Jezusbeeld, zelfs het allergrootste ter wereld, ongeveer 51 meter hoog en je ziet het van verre al staan.

Het is mooi en het is indrukwekkend.

We rijden door naar Poznan, die stad moet een mooi oud centrum hebben. Niet wetende dat dit zo’n grote stad is en ik dacht vanuit de door mij uitgezochte overnachtinscamping morgen wel even naar het centrum te lopen. De dame van de receptie hier waarschuwde me dat dit echt te ver was. Wel kunnen we vanaf hier met zo’n belachelijk toeristentreintje naar het centrum...tja, dat doen we dan maar... wie kent hier ons uiteindelijk..

Donderdag 24 april.

Gisteravond voor het eerst deze reis weer een naar het NOS journaal en Nederlandse actualiteitenprogramma’s gekeken, en Het Mes op tafel, dat kijken we thuis ook altijd. We hadden echt goede wifi op deze camping. Tuurlijk ben ik niet helemaal afgesloten van de buitenwereld deze reis, maar ik probeer mezelf te beperken met nieuws vergaren. Geeft een hoop rust in mijn hoofd.
Het belachelijke toeristentreintje is het niet geworden, want die bleek alleen van de camping naar de dierentuin te gaan. Gewoon met de camper naar de stad en ’m neergezet op een bewaakte parkeerplaats. Wat waren we ontzettend aangenaan verrast door Poznan, dank Dick en Yvonne, zonder jullie waren we er gewoon aan voorbij gereden. Poznan is een kleurige stad met een mooie oude binnenstad en met een heel ontspannen atmosfeer. Veel jonge mensen/studenten. Echt prachtig, nog niet al te erg gepimpt, met nog een beetje een rauw randje zo hier en daar.

Heel veel jonge scholieren hier...en allemaal keurig in het gelid.

De nepperds met een selfie. Ik verbaasde me net voor deze foto zo over een jong stel dat met een glimlach en stralende blik selfie maakte, en na dat de foto gemaakt was met een chagrijnige bek verder liepen. Dat kunnen wij ook, dachten we..

Tegen lunchtijd begon het te regen en doken we een terras op. Lekker gegeten, prima wijn en prima bier. We keken onze ogen uit naar alle voorbijgangers, zo leuk. Heel veel jonge mensen en allemaal wat alternatieve types. Van die Billie Eilish types, zo noem ik het maar. Lang donker stijl haar, een te grote broek aan, en een nog grotere trui of sweater. Ook jonge knullen van hetzelde type. Ik hou er van...als ik nog jong was dan was ik zeker een Billie Eilish type geweest;-)

Okay, na de lunch nog wat rondgelopen en op naar de camper. We rijden flink door over de snelweg richting Warschau, niet dat we die stad willen bezoeken ( er staan er nog zoveel op ons lijstje om te bezoeken in de Baltische Staten), maar we willen wel voordat we Litouwen induiken  voormalig concentratiecamp Treblinka zien. Maar eerst op zoek naar een leuke plek voor de nacht....kostte wat moeite, want de eerste die we op het oog hadden ging onder een brug door die te laag was voor onze bus, maar de tweede was een voltreffer. Hoe het hier heet? Janów zegt mijn mobiel en de rivier waar we aan staan de Warta

Prachtige stille plek, onder aan een dijkje en Aagje zou Aagje niet zijn als ze niet zou zeuren. Het regent nu en flink ook, ik voorzie morgen problemen om weer omhoog die dijk op te komen, vanuit het al wat zachte modderige gras waar we op staan. Ik moet niet zo zeuren zegt Ron. Wie van ons gelijk krijgt zien we morgen, maar Ron weigert op dit moment de bus te verplaatsen.

Vrijdag 25 april.

Nou ik vermoed dat Ron gisterenavond om de goede vrede te bewaren toch de bus verplaatst heeft, naar boven op dat stukje op de dijk dat je op de foto ziet. Achteraf zagen we de volgende ochtend dat het niet nodig was geweest, maar ja..

Naar voormalig concentratiekamp Treblinka, dat lag op het programma vandaag. Ik had al gelezen dat het daar verboden was voor honden, dus Wally moest in de schaduw in de bus blijven. Wij hadden ook gelezen dat de route door het concentratiekamp 2 kilometer zou zijn, maar wij hebben per ongeluk de lange route van 8 kilometer genomen, Tja, zoals altijd als ik iets zie of lees over de Jodenvervolging en hier zelfs vernietiging, dan vraag ik mij af hoe dit in godsnaam mogelijk was, en dit terwijl we toch al een vergevorderede beschaving hadden in die tijd. Hoe is het mogelijk dat hier gewoon 900.000 mensen zijn vernietigd alleen om het feit dat ze Joods waren. Verdrietig en intens triest en onbegrijpelijk.

Het voormalig concentatiekamp heeft weinig tastbare herinneringen aan die tijd, het zijn vooral replica’s en herdenksmonumenten die je er ziet.

De voormalige spoorlijn naar het kamp is nagemaakt met betonnen blokken.

Het monument dat de opening naar de gaskamers moet voorstellen en daar rondom wel duizende stenen ter nagedachtenis aan de gevallenen, sommige met naam maar de meesten anoniem en zonder naam.

Hier allemaal graven van de gevangenen die ge-executeerd zijn op een bepaalde plek verder op in het bos.

Nou bepaald vrolijk word je hier niet van, maar ook wel weer eens goed om dit nooit en te nimmer meer te vergeten.

Tja en dan wordt het tijd oom een plekje te vinden voor het avondeten en de overnachting. Valt niet mee deze keer. Plek 1 van P4N bleek niet te bestaan, Plek 2 lag te dicht bij een drukke weg, plek 3 is prima, aan de rivier Bug en bij het plaatsje Nur.... maar ontzettend veel wind hier, dus zetten we de BBQ binnen en eten buiten. Als het morgen mooi weer is en de wind wat minder dan blijven we hier nog een dag en een nacht.

Zaterdag 26 april.

Koningsdag in Nederland besef ik me ineens. Wij houden een Ruhetag zoals we het noemen als we een dag hélemaal niets doen. Veel heb ik dus niet te vermelden vandaag. We hebben de bus strategisch neergezet zodat we uit de wind kunnen zitten, want de zon schijnt maar de wind is bitterkoud. We lezen, we koken buiten...Wally kan hier lekker los struinen, en blijft zowaar goed in de buurt. Prima dag. Wat ons beiden zo verbaasd is dat we we hier al de hele dag alleen staan, geen mens gezien. Morgen rijden we richting Litouwen, dan gaat onze Baltische Statentrip beginnen.

Avonduitzicht vanuit de bus.

Zondag 27 april.

Vanmorgen bijna met spijt afscheid genomen van deze mooie plek. Zo mooi en zo rustig. Was overigens koud vannacht, het heeft gevroren.
We besluiten eerst naar de stad Suwalki te rijden omdat daar een goed camperplaats ligt, met voorzieningen en zelfs een wasautomaat. Dat is wel iets hier in deze landen, prachtige vrije plekken overal, maar weinig campings die open zijn en camperplaatsen zijn ook heel spaarzaam. Eerst even de stad zelf in maar was niet bijzonder, beetje rechtoe rechtaan, zoals in de Sovjet-tijd.
We hebben honger, maar veel is er dicht, uiteindelijk vinden we een Vietnamees restaurant en daar zitten we voor 15 euro heerlijk te eten buiten in de zon.De camperplaats is strak en net aangelegd, met een heerlijk douche. We blijven maar vannacht.

Morgen moeten we de Suwalki-corridor doorom in Litouwen te komen, dat is een smalle verbinding (65 km) tussen Kaliningrad dat nog van Rusland is, en Belarus/ Wit-Rusland. Een heel spannend grensgebied, want Kaliningrad is onzetten goed bewapend, met 6o kernkoppen zelfs, en Belarus is natuurlijk ook niet mis. Als, om het maar grof te zeggen, de pleuris uitbreekt in de Baltische staten met aanvallen van Rusland dat zal het hier bij die Suwalki-corridor beginnen. Maar niet teveel bij nadenken.

De Vietnamese hap vanmiddag..

Hier zie je de corridor/gap tussen Polen en Litouwen op de kaart.