Maandag 22 december.

Regen, regen regen, we laden de camper in en het wordt ene grote modderzooi. Ik ga de sleutel en de elektronische kaartjes bij de receptie inleveren zo dat we kunnen vertrekken. Blijk ik een kaartje te missen...dus weer terug naar de bus, heel de boel omgegooid en geen 2de kaartje gevonden, weer terug naar de receptie...boete van 25 euro!!! Ik keek w.s zo geschokt dat de dame bij de receptie al snel zei; 'vertrek nu maar dan vergeet ik het deze keer', dat is toch wel aardig. Okay, we rijden naar Cabo de São Vicente, dat is de meest zuid-westelijke punt van Europa, en daar moet je even geweest zijn natuurlijk. 

De uiterste punt, het waaide erg hier en zo nu en dan een stortbui.

De afgronden zijn hier duizelingwekkend diep, ik durf dan ook niet te ver op de rand te gaan staan, en al helemaal niet met Wally.

En dan zie je van een afstand een visser over zo’n smalle richel lopen met zijn vishengel. Word al misselijk als ik er naar kijk.

We lopen naar het stadje Sagres. Hier hangt een leuke ontspannen sfeer, typisch zo’n surfplek.  Een goeie vibe hier, om maar in jongerentermen te blijven.

We eten ergens wat, speciaal daar gaan zitten omdat er 'percebes' op de kaart stonden, die wil ik al zo lang een keer proberen...zijn eendenmosselen overigens, die van de rotswanden aan zee geplukt worden. Gevaarlijk werkje, dat zie je aan de prijs.

Helaas vandaag geen percebes zegt de eigenaar, te veel storm, te gevaarlijk om die dingen nu van de rotsen te plukken.  Verder prima gegeten hoor.

Ron laat zich onder dwang door mij fotograferen, en ook de hond weigert in de camera te kijken. Ik ben een ware plaag voor die twee.

We gaan wat noordelijker rijden, de natuur wordt steeds mooier, heuvelachtiger....maar je mag nergens overnachten met de bus. Overdag ergens staan is geen probleem, maar na 21 moet je weg zijn. Het is één groot nationaal natuurpark hier en dat is de reden. We komen bij een werkelijk prachtige plek 'Praia da Boreira', er staan een paar campers. Wagen we het er op, blijven we staan? Even wat nazoeken en het blijkt dat je hier zelfs midden in de nacht met een flinke boete weg gestuurd wordt. Maar niet doen dus....alhoewel ik hier zo van baal.

Helaas pindakaas, we blijven niet. Ik hoop toch echt dat het wat noordelijker in Portugal wel mogelijk is om op zulke plekken te staan. Als ik op de P4N app kijk, lijkt dat wel.

Uiteindelijk komen we hier terecht, een klein picknick plekje, ook niet verkeerd hoor.

Dinsdag 23 december.

Heel de nacht stortregen en vandaag wordt er ook veel regen verwacht. Wat doen we? We besluiten naar het kustplaatsje Arrifana te rijden, had ik ergens in één van mijn reisboeken gelezen, dat het daar mooi moet zijn.

Mooi, zeg maar prachtig is het daar!!! Wat is deze Atlantische westkant van Portugal mooi, met prachtige witte kustdorpjes en een beukende zee tegen de rotsten, adembenemend soms gewoon. De zon breekt ook nog door, dus stemming opperbest deze morgen.

Piepklein haventje beneden.

We lopen door het leuke dorp naar het strand. Ook weer zo'n leuk wit dorp met een beetje alternatieve sfeer, zal met de 'surfjongemensen' te maken hebben. Ik hou er van...

Heb ik al eens gezegd, hoeveel ik van ,m hou? Het is zo'n leuke vrolijke hond, een blij lulletje rozenwater, een slijmbal eerste klas....en heel soms vergeet hij even dat hij eigenlijk een lulletje is en denkt hij ons te moeten beschermen.

We vertrekken weer met de bus en gaan noordelijk rijden, we verlaten ook de Algarve en komen in de provincie Alentejo aan. Doen boodschappen, ook alvast voor de Kerstdagen, en zijn blij dat de buit binnen is...wat een drukte in de supermarkt. Ik heb gewoonweg zonder teveel na te denken eetwaar in de kar gemikt, en nu maar hopen dat ik er een aardig Kerstmaal van kan maken. We hebben ook 2 kilo mosselen gescoord, dus gaan we een plekje in de zon zoeken om die te bereiden en en eten....dit is Ron zijn specialiteit, dus Aagje zit lekker achterover in de zon.

De mosselen zijn werkelijk verrukkelijk. We maken een plan voor de aankomende dagen. Vrij staan is hier geen optie, dus even 2 nachten op een camping, kunnen we met de Kerstdagen wat meer naar het noorden en kijken of we die in eenzaamheid ergens in de natuur kunnen doorbrengen. Trouwens een prima camping waar we staan, de drukte en het toerisme van het zuiden is hier duidelijk voorbij. Bevalt me veel beter.

Woensdag 24 december.

Na dat we gisterenavond een spelletje Rummicub hebben gedaan, waar ik uiteraard weer verloren heb, 't was nipt dat wel, maar toch, zijn we aan een nieuwe serie begonnen 'The Diplomat', meestal geef ik een serie even de kans om mij warm te laten lopen, maar dit is geen doen. We snapten er niets van, zelfs Ron niet...

Vanochtend doen we de was, kuisen de camper, verschonen het bed en om 11 uur gaan we lopend naar het strand en het dorp Zambujeira..Het is weer prachtig, en wat een ongehoord mooie kust hier. Wally de schat, is er van overtuigd dat iedereen op het strand net zo blij is als hij...hij hupt vrolijk op mensen af met een houding van; 'gezellig hè zo op het strand'. Veel mensen vinden het leuk, maar een enkeling niet. Tja, en dan valt het soms niet mee op Wall te overtuigen dat het vergeefse moeite is om die mensen over de streep te krijgen. Best lastig soms...
Maar okay, we werden aangesproken door een Nederlandse dame, die Wally wel prima vond...en dat was een leuk gesprek, althans leuk? De vrouw was hier in haar eentje op vakantie, terwijl haar gezin en hond thuis waren. Zij heeft al 30 jaar de ziekte van Lyme en dat uit zich bij haar dat ze absoluut niet tegen prikkels kan, en al helemaal niet tegen vuurwerk. Om zichzelf te beschermen gaat ze deze periode alleen ergens in de middle of nowhere in een huisje zitten. De ziekte heeft haar leven verwoest, ook haar baan ging niet meer. Triest toch, ik wist niet dat Lyme zo'n impact kon hebben.
Affijn, wij gingen weer weg van het strand en proberen in het dorp ergens een plekje te bemachtigen in een restaurant binnen. Dat valt niet mee in Portugal, maar het eerste restaurant was gelijk raak...mits we helemaal achterin gingen zitten en dat Wally onder de tafel bleef. Op goed geluk dan maar..dat gaat doorgaans goed hoor, behalve als mensen hem zien, hem leuk vinden, gaan praten, aaien....dan is meneertje gelijk paraat om al die aandacht in ontvangst te nemen.

De Nederlandse vrouw stapt ook binnen en komt naast ons zitten. We blijken ook niet eens zo ver van elkaar te wonen. Ik vind dat wel leuk om eens te praten met een medelander ipv altijd maar Ron. 

Ja, de romanticus in mij kwam weer naar boven...

En weer ben ik gewoon verrukt van de kust en het sfeertje hier.

Beetje kerstavond vieren doen we wel...

Donderdag 25 december.

We verlaten vanochtend de camping, die ik even moet complimenteren. Werkelijk alles aanwezig, superschoon en helemaal in bezit en beheerd door Pakistanen...maar hoe fijn en goed de camping ook is, we snakken weer naar een vrij plekje en die vonden we zo'n 45 km verder op aan een stuwmeer Baragem de Morgavel. We staan hier met nog wat campers maar zo ver op afstand dat het voelt alsof je alleen staat. Het is niet het allermooiste stuwmeer, maar we zijn blij met ons Kerst-stekkie. De zon schijnt dus we beginnen vroeg met kokkerellen buiten.

Wall kan hier lekker los voor zo lang het duurt, want het stikt hier van de konijnen en hazen..

Proost!

Ons Kerstmaal is simpel, maar we genieten er van. Wil ik thuis nog weleens alles uit de kast halen met eten, veel minder dan vroeger overigens, maar heel soms ga ik los. In de camper met maar 2 pitten houden we het simpel, maar het lijkt alsof alles beter smaakt als je buiten eet.

Wallemans moet al gauw weer aan de lijn, niet voor de konijnen en hazen, maar omdat dit weer zo'n plek ik waar de meeste campers in de natuur poepen. En dan loop ik maar met mijn zakjes overal de poep van Wally op te ruimen, ik lijk wel gek. Maar okay, ik ken geen hond die niet gek is op mensenpoep, dus Wallemans deed zich flink te goed hier in de bosjes. Zó ontzettend smerig.

Terwijl ik nog een rondje met Wally loop zie je de donkere luchten aankomen...het valt mee, was meer de dreiging dan dat er werkelijk regen viel. Nou wij vonden het een aangename eerste Kerstdag. Ron doet een schoonheidsslaapje en ik ga zo mijn boek maar eens hervatten. Lees weer veel te weinig deze vakantie....dat stomme, aandachtslurpende mobieltje ook

Vrijdag 26 december.

Gisterenavond eindelijk weer eens een potje Rummicub van Ron gewonnen, dat sterkt mijn ego.

We twijfelen of we hier blijven vanochtend, en besluiten toch maar te gaan rijden. Ik had het plaatsje Melides omkringeld op de kaart. Wist niet eens meer waarom, maar ik zal er wel ergens over gelezen hebben, dus daar wel gestopt. Wat een schattig en lieflijk plaatsje. Blauwwitte huizen, brandschone pleintjes. Ik dacht altijd dat Portugal een tamelijk 'arm' land was, maar alles wat we tot nog toe zien is zo keurig netjes. zelfs de huizenprijzen in de etalage bij makelaars laten me schrikken. Hoge prijzen!

We rijden verder, op zoek naar een lekker plekkie om te koken. Dat valt weer niet mee....óf te modderig, òf te lawaaierig. Uiteindelijk rijden we veel verder dan de bedoeling was vandaag. We koken onderweg op een aardig plekje waar je niet mag overnachten.

Uiteindelijk nemen we de ferry naar Setubal en verbazen ons hoe relaxt dat hier gaat.....dan moet je eens in Italïe komen , je wilt niet weten wat voor gekkenhuis dat is bij de ferries.

Ik zeg het hier verkeerd, het is Setubal.

We hopen aan deze kant een leuke plek te vinden, dat lukt uiteindelijk, maar wel zo'n 35 kilometer verder bij Sesimbra. Dat zag er overigens leuk uit, dus dat bekijken we morgen. Vandaag zijn we alles even zat en willen we niks meer.
Soms heb je van die dagen als je op reis bent dat je je ten volle beseft hoe kwetsbaar het leven is. Al meerdere keren deze week berichten van het thuisfront die zo verontrustend zijn, dat je er bang van wordt. Gelukkig ook sommige met een goed afloop, maar tòch.
Dat kan me dan zo bezighouden en dan kan je denken en hopen dat dit jouw deur voorbij gaat, maar ondertussen word je stikverdrietig van het leed wat anderen overkomt.

Okay, we gaan weer verder....

In Sesimbra staan we dus...

Niet alleen, maar wel op een prima gedoogplek..
Heeft altijd wel wat voeten in aarde hoor...voordat Ron en ik het eens zijn hoe we de bus neer zetten. Ron wil altijd te dicht bij randjes en zo, maar we staan...

Zaterdag 27 december.

Je hebt weleens van die dagen, die ik dan maar nikserige dagen noem, nou vandaag was het zo'n dag.

Slaapkameruitzicht vanochtend, tja en dan mag je eigenlijk niet klagen...

We rijden langs Lissabon, ik weet dat Ron er graag had gekeken, ik niet. Dan liever een x een lang weekend met het vliegtuig en zonder Wally.

Het is koud, het waait en we besluiten naar Sintra te rijden, dat moet een mooie stad zijn met hoog gelegen paleizen en kastelen....we rijden via waze en kwamen al gauw tot de conclusie dat we dit beter niet hadden kunnen doen, éénrichtingsverkeer naar de paleizen en de oude stad. Het is er smal en we staan in de file...als de dood dat we niet verder konden met de grote bus en moeten keren, wat natuurlijk niet gaat met zo'n slinger aan auto's achter je. Kortom, het was weer billenknijpwerk. Wat ik onderweg in de gauwigheid wel zag, dat het hier prachtig is...ik had graag willen stoppen en wat rond wandelen, maar dat ging niet. Uiteindelijk een wat grotere parkeerplek, dus even er uit.

Zondag 28 december.

Beetje een rare camperplaats dit....alhoewel de beoordelingen geweldig waren, maar dan blijkt maar weer hoe smaken verschillen. We hadden ons gisteren telefonisch aangemeld bij een Engels sprekende dame. Zij zou in de avond of de volgende ochtend vroeg langskomen om het geld in ontvangst te nemen. Nou en wij maar wachten vanochtend. Te netjes zijn we om weg te rijden zonder te betalen. Dan maar weer even bellen en de dame lag duidelijk nog te slapen. Doe het geld maar in een potje dan. Okay, niks voor mij, je zat nog achter een groot elektronisch hek ook, de douche was een pisstraaltje....

De zon schijnt en we rijden naar het havenplaatsje Ericeira via een mooie route. De kust is hier overal even mooi. Je merkt wel dat de Portugezen Kerstvakantie hebben want het is best druk. Niet met campers, maar gewoon gezinnen die een dagje strand doen.

Erceira is een verrassing, zo'n leuk oud centrum. We hebben er met plezier rondgewandeld en geluncht.

Je ziet dit heel veel in Portugal, kunstzinnig beschilderde wanden of huizen. Ik hou er van...

Het is zondag, en dan moet je er hier altijd als de kippen bij zijn om ergens te kunnen eten. We hebben geluk, met de plek en het restaurant. Geen kaart, maar je loopt naar binnen en dan kan je aanwijzen welke vis je wil. Ik had een groot rood beest genomen, geen idee hoe het heet....maar heerlijk en kakelvers. De wijn ook zo heerlijk....Ik ga toch steeds meer van Portugal houden...

We rijden zo'n 20 kilometer naar het noorden en staan nu op een gunstig gelegen gratis camperplaats met uitzicht bij Praia da Foz do Sizandro. Ommetje gemaakt met Wall, maar morgen als het minder druk is doen we hier weer eens een grote wandeling.

En dan is het alweer zondag, dus tot volgende week mensen.

Me and my monkey...