Verder doen we weinig vandaag...behalve dan wat lezen, wat fröbelen, rondjes met Wally. We improviseren een warme middagmaaltijd bij elkaar, want we hadden eigenlijk boodschappen moeten doen.
De camper is weer een grote irritatiebron. We hadden van de week alweer 2 keer een melding onderweg. Eerst dat er iets was met de versnellingsbak, 1x een melding en toen gelukkig niet meer, dus maar hopen dat dit een foutje was van de op hol geslagen computer van Fiat.. Daarna nog een x een melding dat de remvloeistof op was en dat midden in de bergen. Ron gekeken en de remvloeistof was nog ruim voldoende. Wat een k.twagen is die moderne Fiat soms zeg. Vanochtend bleek dat de zonnepanelen niet goed opladen, ze doen het wel maar lladen heel traag en minimaal op. Zal het komen dat de zon niet hoog aan de hemel staat? Ik weet het niet.

Probleem 2 is Wally. Het lulletje rozenwater van weleer ontpopt zich steeds vaker als heerser en bewaker van ons, de camper en het terrein waar we staan. Gevolg is dat elke voorbijganger hard aangeblaft wordt. Die schrikken zich dood en lopen met een grote bocht om onze camper heen. Ik heb zo één twee drie geen oplossing voor dit gedrag, maar baal er erg van. Hij deed dit nooit, pas in deze vakantie ontstaan.

De middagbezigheden. Begonnen in de biografie van Arjan Ederveen. Zo beeldend geschreven dat hem gewoon ziet en hoort. Hilarische kerel.

Morgen nog wat hier in omgeving bekijken

Laatste foto van deze geweldige plek. Als ik ondertussen lees en hoor hoe druk het is aan de kust, maar dan zuidelijker, dan word ik niet blij.

Dinsdag 4 november.

Vanochtend eerst boodschappen gedaan, wat een heerlijkheden toch altijd in de Spaanse super. Ik had wel 2 karren vol kunnen laden, maar helaas dat gaat niet mee in onze bus. Toen naar het dorpje Begur gereden, wat rondgelopen. Mooi, klein en rustig dorp.

Daarna naar Calella de Palafrugell gereden, en wat een droom van een vissersplaatsje is dit zeg. Echt zo leuk, met de typerende bootjes, witte huizen, visrestaurantjes en een mooi klein strand. We vonden dat we wel weer een lunch hadden verdiend. Moet je in Frankrijk daar altijd wel tussen 12 en 13 bij zijn, hier is de lunchtijd later. Eigenlijk wel fijn vind ik, heb je een wat langere ochtend.

Daarna zijn we rustig aan naar Palamos gereden. Op zoek naar een camperplaats of camping voor de broodnodige camperdingen en poetsbeurt. Dat valt nog niet mee, maar uiteindelijk staan we voor een nacht op een camping.

Woensdag 5 november.

Gisterenavond al met Patrick en Yvette afgesproken dat we hun vandaag in de ochtend zouden treffen hier in Palamos. Zij wonen hier ondertussen al 4 jaar en zijn al goed ingeburgerd. We hebben het reuze gezellig gehad en weer lekker bijgekwekt met koffie, bier, wijn en tapas, en dat hier zo te midden van het Spaanse leven. In de middag zijn wij vertrokken richting Gerona/ Girona., de Catalanen noemen het Girona, de Spanjaarden Gerona.

De bedoeling was naar Gerona te rijden, camperplaats in de stad opzoeken en morgen de stad in. We hadden echter nog zoveel energie vanmiddag dat we het stadsbezoek al achter de rug hebben. Leuke stad, ècht van genoten. Klein mooi oud centrum en nog niet overlopen door toeristen.

De mooie gekleurde huizen aan de rivier de Onyar, waarin het overigens stikte van de ratten, en die waren groot...niet normaal. Later opgezocht en blijken het beverratten te zijn.
We zijn nog ergens neergestreken voor een biertje en een wijn en tapas en terug gelopen naar de camperplaats, die midden in de stad ligt. Niet mooi, maar veilig.. Ik hou wel van het Spaanse leven, relaxed allemaal.

Morgen verlaten we de stad en zoeken we een plek in de natuur en even nadenken en een plan maken voor de volgende bestemming.

Donderdag 6 november.

Gisterenavond kregen we beiden een melding op onze telefoon voor noodweer vandaag. Tja, wat doe je dan...blijf je staan op deze relatief veilige verharde camperplaats? Of neem je het risico en volg je gewoon je plan? Dat laatste maar gedaan. We willen naar Montserrat en doen dat maar gewoon.

Achteraf was het gewoon één grote stortbui met een paar flinke donderslagen en zo snel als het opkwam was het ook weer over. We vervolgen onze weg naar Montserrat, een klooster/abdij hoog in de bergen, een stuk het binnenland in, achter Barcelona. En zoals meestal als iets een bijna magische klank heeft in je hoofd, is het een deceptie als je het dan uiteindelijk werkelijk bezoekt.

Als je al zag dat je naar het hooggelegen klooster kon met een gewone kabellift, een soort trein vanuit Barcelona, een funicolaire, de grote parkeerplaatsen voor bussen, nog grotere parkeerplaatsen voor auto's en campers, dan snap je wel dat het hier verre van authentiek is. Maar we hebben het gezien, een ervaring rijker, en een illusie armer. Wat mij wel altijd erg intrigeert is hoe ze op zo'n hoogte vroeger in hemelsnaam zo immens groot gebouw hebben kunnen bouwen. Dat moet jaren en jaren in beslag genomen hebben. Het is overigens de Zwarte Madonna die hier vereerd wordt. Haar beeld met kindje Jezus is te zien in het klooster, wij hebben niet eens de moeite genomen.

Het kereltje moet weer op de middenstip. Onze eigen kleine zwarte Madonna.

Wat dus eens een mooi hoog gelegen klooster was, is nu een soort ski-station, vele restaurants, een hotel...kortom een toeristische attractie van jewelste. We moeten ons eens achter de oren gaan krabben of we dit soort dingen nog wel willen. Het is elke keer een desillusie. Busladingen vol met Aziaten, mensen uit India....teveel gewoon en dat in november, laat staan in het hoogseizoen. Ik weet nog dat we afgelopen vakantie in Litouwen zo gecharmeerd waren van een bijzonder kerkje, daar zat alleen een vrouw die zelfgemaakte koekjes verkocht. Bijelkaar één en al lieflijkheid en charme, dat blijft hangen bij je, dit niet.

Beetje om een beeld te krijgen....

Wat niet weg neemt dat het uitzicht en de ligging prachtig is..

Wat ook wel bijzonder was, dat Wally de enige hond was die daar rond liep. Die is dus weer diverse keren gefotografeerd.

We gaan weer naar beneden met onze bus, rijden nog een stuk, doen boodschappen en gaan een camperplaats zoeken. Die vinden we in Sant Quinti de Medonia, niks romantisch maar gewoon een goede gratis plek achter de plaatselijke school. Morgen gaan we de Ebro rivier landinwaarts volgen.

Vrijdag 7 oktober.

Omdat we momenteel op een plek zitten waar we geen internet hebben, maak ik nu maar een dagverslag in Windows en kopieer dat morgen of overmorgen wel naar mijn website,

Okay, van start. Vanochtend heerlijke zon en we hadden het plan naar Morella te rijden ipv de Ebro volgen. Flexibel als we zijn want…we zagen onderweg borden met daar op Peniscola staan (geen grapjes over die naam, zóó voorspelbaar) en bedachten ons. Daar gaan we heen! Wel een beetje met bedenkingen hoor, want het moet er toeristisch en druk zijn. En dan zal je altijd zien dat het meevalt. Parkeren lukte gratis vlak bij het strand. Het oude en hoog gelegen vestingstadje was zo ontzettend leuk met al die witte straatjes. Jawel, heel erg gericht op toerisme, maar de zon scheen zo lekker, de cruise-schepen w.s nog niet aangelegd, dus zo rustig. We hebben ons kapot genoten. Lekker gegeten ergens met zicht op zee.
Daarna gingen we alsnog op weg naar Morella, dat is landinwaarts, want hoe leuk Peniscola ook is, hier willen we niet overnachten op die drukke op elkaar gepropte camperplaatsen, dus landinwaarts gereden.
En dan blijken we toch weer heel flexibel te zijn, of je kan het ook makkelijk omlulbaar noemen, we veranderen onderweg steeds weer van bestemming en gaan een lekker vrij P4N plekje zoeken aan een rivier om hier 2 dagen te vertoeven. Even niksen. We halen etenswaren in de super en op naar het plekje in de buurt van Vilafranca. Tja, en dan zonder zelf na te denken blindelings de waze-app volgen, dat brengt ons in de problemen in het stadje met de smalle straatjes. We konden niet meer voor of achteruit en blokkeerde al het verkeer. In Nederland zou je dan een hard getoeter en gescheld horen. Niet hier in Spanje, één en al behulpzaamheid. Een man die w.s ervaring had met een grote bus rijden, nam zelfs het stuur van Ron over. Zo lief. Uiteindelijk verlost en weer op de gewone weg. Laat dit een lesje voor ons zijn, altijd je kop er bij houden met wat voor navigatie dan ook. Het P4N plekje was op geen andere manier te bereiken, dus gauw een andere plek gezocht…en daar staan we nu naar volle tevredenheid. Geen internet, zelfs niet bellen kunnen we hier. Morgen vanaf hier wandelen en daarna zien we wel.

Strand Peniscola, met zicht op het oude ommuurde gedeelte.

Onze P4N plek, waar we 2 nachten willen blijven....alhoewel ik dat moeilijk vind hoor zonder internet. Zelfs bellen ging hier niet.

We drinken nog een glaasje in de ondergaande zon, maar het is koud, erg koud.

En wat doet een hond die geen vrienden heeft? Die speelt met zichzelf..

Zaterdag 18 oktober.

Het heeft flink geregend vannacht, het is koud...maar zonder te mopperen beginnen we aan de ochtendwandeling met Wally.

Het heeft geen zin om op deze plek te blijven, geen internet en veel te koud om buiten te zitten. We gaan rijden en denken erover om een camping op te zoeken, of in iedergeval een camperplaats met voorzieningen. We rijden ondertussen door de provincie Aragon, en het is zo prachtig overal. Het weer doet vandaag Schots aan, dat wil zeggen, regen, zon, kou, regenbogen en een ijzige wind, maar dat doet niks af aan de prachtige omgeving waardoor we rijden.

Camping 1 waar we terecht komen is van deprimerende droefenis, dat we besluiten nog zo'n 80 kilometer verder te rijden. Richting Albarracin, dat stadje stond toch al op onze lijst. 
Daar staan we nu op een aardige camping op loopafstand van het stadje, maar dat gaan we morgen pas doen.

Zondag 9 november.

Mensen het is hier koud, de zon schijnt wel maar we zijn vanochtend naar binnen gegaan van de kou. Tegen 12 uur zijn we naar Albarracin gelopen. Ook wel de roze stad genoemd om zijn oud-roze huizen en gebouwen. Gesticht door de Arabieren ooit, en bijna een museumstuk op zich. Ik heb er rond gelopen met open mond. Wat een bijzonder mooi en fotogeniek stadje. Niet voor niets benoemd tot één van de mooiste dorpen van Spanje. Ja en dan is het zondag, dus zijn we hier niet alleen, maar toch mocht het deze keer de pret niet drukken.

We lijken toch werkelijk een ANWB stel met ons bijna gelijke jasjes en brilletjes...

We willen ergens lunchen, maar daar leent het oude gedeelte zich niet voor, geen terrassen en binnen eten met een hond is zelden toegestaan. We sjokken terug naar de camping om daar dan zelf te koken, maar komen een restaurant tegen met een terras, koud en winderig, maar 't moet maar. Zo lief, we mochten gewoon binnen komen zitten met Wally...en we hebben werkelijk verrukkelijk gegeten daar. Geen idee wat ik heb besteld, gewoon wat aangewezen op de kaart, maar echt heerlijk. Restaurant A-tipiko .Inicio

Okay, we waggelen volgevreten en gedronken weer terug naar de camping en verbazen ons daar over onze Nederlandse buren, die al sinds gisteren hun best doen om ons niet te zien, ons te ontwijken door hun blik af te wenden, er kan geen gedag vanaf. Nou zijn wij ook niet van die typische campinggasten die niets liever doen dan vrienden maken, maar dit vind ik ronduit asociaal.

Tot volgende week mensen. Ik vind het echt leuk als jullie wat plaatsen onder mijn verslagen. Geef ook altijd antwoord, maar heb eigenlijk geen idee of jullie daar een melding van krijgen.